Stoïcisme boek 28 | Stoïcisme draait om morele kracht
Kracht roept beelden op van spieren, macht, controle. Maar de stoïcijnen kenden een andere kracht, een die niet in je vuisten zit, maar in je ziel. Morele kracht, noemden ze het. De moed om juist te handelen, ook wanneer niemand kijkt.
“Wat je echt bezit, is je karakter.”, zei Epictetus. Zijn woorden herinneren aan iets dat je gemakkelijk vergeet. Kracht is niet wat je kunt forceren. Het is iets wat je kiest, keer op keer, in kleine en in grote momenten.
Je denkt aan de keren dat je twijfelde, dat de wereld je vroeg om een pad te kiezen. Hoe vaak koos je wel niet voor gemak, voor de goedkeuring van anderen, voor wat veilig voelde? Maar hoe voelde dat, uiteindelijk? Was dat kracht? Of was het zwakte vermomd als comfort?
Buiten waait een zachte wind. De lucht is grijs, maar je weet dat het licht ergens achter die wolken wacht. Morele kracht is net zo. Het is niet altijd zichtbaar, niet altijd gemakkelijk. Maar het is daar, als een kompas dat je leidt wanneer de wegen slecht zijn verlicht.
Stoïcisme draait om kiezen voor wat juist is, niet wat makkelijk is. Het vraagt je niet om perfect te zijn; het vraagt wel om inspanning. Om de kracht om jezelf te blijven. En dit zou best wel eens de kern van het leven kunnen zijn: niet wat je bereikt, maar wie je wordt.
