Stoïcisme boek 26 | Leer door stoïcisme meer in het nu te leven
Het leven glijdt voorbij als een rivier waarvan je de oevers niet kunt zien. Gisteren voelt als een vage schaduw, morgen als een belofte die nog niet is waargemaakt. Vandaag lijkt altijd tussen je vingers door te glippen, alsof het nooit echt van jou was.
“Doe alles alsof het de laatste keer is dat je het doet.”, schreef Marcus Aurelius. Dit kan zwaar klinken, maar ook bevrijdend. Net hoe je ertegenaan kijkt. Door stoïcisme ga je zien dat je niet bang hoeft te zijn voor de verglijdende tijd, maar dat het juist zinvol is om haar te omarmen. Niet vooruit te snellen naar wat nog komt, maar te rusten in wat is.
Je zit in een kamer die stil is, op een stoel die je al jaren hebt. Het licht valt door de gordijnen, een patroon dat alleen vandaag bestaat. Je adem gaat in en uit, zoals ze altijd doet. Dit moment, besef je, is alles wat er ooit echt is.
Het nu vraagt niets van je. Het vraagt geen plannen, geen spijt, geen haast. Het vraagt alleen dat je kijkt, dat je luistert, dat je aanwezig bent. Stoïcisme nodigt je uit om dat te oefenen, om het heden te zien als een cadeau dat je telkens weer mag uitpakken.
De wereld buiten beweegt. Zoals ze altijd doet en altijd zal blijven doen. Maar jij blijft staan, je blijft kijken. En dat is in principe voor nu genoeg. In dat besef vind je een rust die geen morgen je ooit kan brengen.
