Stoïcisme boek 21 | Stoïcisme en de kunst van acceptatie

Soms lijkt het leven een oneerlijk spel. Dingen lopen mis, woorden worden niet teruggenomen, dromen verdwijnen in de mist. Je wilt het anders, je wilt dat de wereld deugt en dat zij buigt naar jouw wil, maar alles wat je krijgt is weerstand. Wat doe je als niets te veranderen valt?

“Het is niet wat er gebeurt dat ons verstoort, maar onze gedachten erover.” Deze woorden van de stoïcijn Epictetus klinken als een uitnodiging om de wereld niet te bevechten, maar te begrijpen.

Je kijkt naar een deur die dicht is gevallen, naar een kans die vervlogen is, naar een liefde die niet bleef. De pijn die je voelt of hebt gevoeld is echt, dat weet je. Stoïcisme vraagt van je om je blik te verschuiven. Niet naar wat had kunnen zijn, maar naar wat is. Acceptatie is de kracht om in het hier en nu te blijven, zelfs wanneer het niet is wat je hoopte.

Buiten ruist de wind door de bomen. Je voelt de kou op je huid, als een herinnering aan alles wat je niet kunt veranderen. En toch, in die kou, is er ook leven. Acceptatie is niet zwak, het is geen einde, het is een krachtig nieuw begin. Een keuze om los te laten wat je niet beheerst, zodat je ruimte kunt maken voor wat nog kan zijn.

In feite is acceptatie het geheim achter een moedig leven: niet alles willen begrijpen, maar alles toelaten. En dat valt te leren.