Stoïcisme boek 2 | De stoïcijnse kunst van leven in het moment
De wereld lijkt altijd haast te hebben. Alsof de tijd zelf een jager is die door de straten rent, ons voortduwt, ons nooit toestaat stil te staan. Gisteren zingt nog na in je hoofd, terwijl morgen je al in het gezicht schreeuwt. En het heden? Het wordt vertrapt in de chaos, een fluistering die je bijna niet hoort.
Marcus Aurelius zou zeggen dat dit onze grootste vergissing is. “Je leeft niet in de toekomst, je leeft niet in het verleden. Het enige moment dat je bezit, is nu.” Maar hoe vaak laten we dat moment ontsnappen, terwijl we staren naar wat geweest is of ons druk maken om wat nog moet komen?
Je staat buiten, de lucht voelt zwaar en de wolken hangen laag, alsof ze je willen aanraken. Een vogel landt op de rand van een dak, zijn beweging soepel en gewichtig tegelijk, alsof hij weet dat elk moment telt. Misschien heeft hij gelijk. Misschien is het heden alles wat er ooit zal zijn, een glimp van leven die voorbijglijdt terwijl je probeert het vast te houden.
De kunst van leven in het moment is niet iets dat je beheerst, het is iets dat je oefent. Steeds weer. Je luistert naar de wind, je voelt hoe je adem je borst vult, je ziet hoe het licht verandert, seconde na seconde. En opeens besef je dat dit het is. Niet gisteren. Niet morgen. Maar nu.
Bewust leven in het moment is niet makkelijk. Maar het is het enige leven dat echt bestaat.
