Stoïcisme boek 14 | Stoïcisme in tijden van onzekerheid
Onzekerheid hangt in de lucht, als een mist die alles omhult. Je probeert vooruit te kijken, maar de horizon is verdwenen en elke stap voelt als een sprong. Je gedachten draaien in cirkels, zoeken naar zekerheid, een antwoord, een oplossing. Maar de wereld geeft niets prijs.
De stoïcijnen wisten dat het leven onvoorspelbaar is, als een zee die je plotseling kan overspoelen. “We hebben geen controle over wat er gebeurt, alleen over hoe we reageren.”, zei Epictetus. Eenvoudige woorden met veel diepgang.
Je ademt diep in. Buiten beweegt de wereld alsof er niets aan de hand is. De bomen staan stil, vogels tekenen patronen in de lucht. Het lijkt alsof zij iets weten wat jij bent vergeten: dat controle een illusie is en dat de rust die je zoekt niet in de toekomst ligt, maar in dit moment.
Stoïcisme vraagt niet van je dat je onzekerheid oplost. Het vraagt je dat je haar omarmt. Dat je je richt op wat binnen je macht ligt – zoals je gedachten, je keuzes, je daden – en de rest laat voor wat het is.
De mist zal niet meteen optrekken, maar zet gerust een stap, en dan nog een. Misschien is het niet belangrijk om te weten waar jouw weg eindigt. Misschien is het genoeg om te lopen, en vooruit te komen, stap voor stap, met de wetenschap dat jij zelfs kiest.
