Stoïcisme boek 11 | Stoïcijnse lessen bij een druk en stressvol bestaan

De wereld lijkt op een eindeloze race. De klok tikt als een hart dat nooit rust, de dagen smelten samen tot een rivier die je meesleurt, of je wilt of niet. Je to-do-lijst groeit sneller dan je ademhaling kan bijhouden, en elke taak voelt als een steen die je verder naar beneden trekt.

De stoïcijn Seneca schreef: “We lijden meer in onze verbeelding dan in de werkelijkheid.” Die woorden zijn als een deur. Misschien is het niet de drukte die je terneerslaat, maar hoe je ernaar kijkt. Misschien is stress niet iets wat je overkomt, maar gaat het veeleer over hoe je het draagt.

Je neemt een moment. Eén ademhaling. Buiten ritselt een blad in de wind; het valt, draait en vindt rust op de grond. De natuur heeft geen haast, maar alles wordt gedaan. Je vraagt je af: waarom rennen wij, terwijl we weten dat de finish nooit in zicht komt?

Stoïcisme nodigt je uit om je focus te versmallen. Niet op alles tegelijk letten, maar op wat nú belangrijk is. Eén taak, één moment, één gedachte. De rest kan wachten, omdat het altijd zal wachten. De wereld vraagt nooit minder, maar jij kunt ervoor kiezen om minder te geven.

De dag is nog niet voorbij, maar je voelt een vreemde rust. Misschien is het juist wel genoeg om niet alles te doen. Misschien is het genoeg om één ding goed te doen. En misschien is het nu op dit moment genoeg om adem te halen. Om even bij te komen. En opent dit de deur naar een nieuwe wereld.