Stoïcisme boek 10 | Waarom stoïcisme je helpt met kritiek om te gaan

Kritiek komt als regen die plotseling valt, onverwacht, koud, scherp. Het raakt je huid en sijpelt door, zelfs als je je probeert te verschuilen. Iemand zegt een woord, één enkel woord, en het echoot in je hoofd alsof het er thuishoort. Je herhaalt het, weegt het en vraagt je af: heeft hij gelijk?

Marcus Aurelius schreef: “Onthoud dat wat anderen over je zeggen, meer zegt over henzelf dan over jou.” Een eenvoudige gedachte, maar zwaar van betekenis. Kritiek is niet meer dan een spiegel waarin je jezelf niet altijd herkent.

Er zijn dagen waarop de woorden van anderen je neerhalen, alsof ze stenen zijn die je draagt. Maar dan herinner je je: stoïcisme leert je onderscheid maken. Wat is van jou en wat is van anderen? Je gedachten, je keuzes, je waardigheid, dat zijn de dingen waarover jij macht hebt. De rest? Dat is niets meer dan ruis.

Stel je voor, je staat in een storm, de regen slaat tegen je aan, de wind trekt aan je kleding. Maar diep vanbinnen ben je stil. Het stoïcisme nodigt je uit die stilte te vinden, zelfs wanneer de storm woedt. Kritiek kan je raken, maar het hoeft je niet te breken.

De regen stopt. Je kijkt naar de lucht, die langzaam opklaart. Jij weet dat je niet bent wat anderen over je zeggen. Jij bent wat je kiest om te zijn. En dat is genoeg.