Levenskunst 8 | Omgaan met wie we zijn
Het is een eenvoudige waarheid, maar één die ik steeds weer moet herontdekken: vrede vinden begint met acceptatie. Acceptatie van mezelf, van mijn omstandigheden en van het leven zoals het is (niet zoals ik zou willen dat het is). In een wereld waarin we voortdurend worden aangemoedigd om te streven, te verbeteren en te veranderen, lijkt acceptatie soms op opgeven. Maar in werkelijkheid is het allesbehalve dat.
Acceptatie is geen teken van zwakte, het is eerder een grote kracht. Accepteren houdt niet in dat ik geen ambities heb of dat ik mijn leven niet wil verbeteren, maar dat ik erken dat er grenzen zijn aan wat ik kan doen en veranderen. Het is het loslaten van de strijd tegen wat ik niet kan beheersen. Acceptatie is het omarmen van wat is en in die omarming ligt een enorme rust.
Wanneer ik denk aan acceptatie, denk ik aan het aanvaarden van mezelf zoals ik ben, met al mijn tekortkomingen en gebreken. Dit is misschien wel de moeilijkste vorm van acceptatie, omdat we zo vaak worden geconditioneerd om te streven naar een ideaalbeeld van onszelf – een beeld dat vaak onbereikbaar en onrealistisch is. Hoe meer ik probeer om aan dit ideaal te voldoen, hoe verder ik afdrijf van wie ik werkelijk ben.
Het najagen van perfectie is een eindeloze en vermoeiende bezigheid. Hoe meer ik naar perfectie streef, hoe meer ik gefrustreerd en uitgeput raak. Ik besef dat ik vrede kan vinden door mezelf te accepteren zoals ik ben, in al mijn onvolmaaktheid. Ik wil groeien én ik geef mezelf de ruimte om te zijn wie ik ben in het moment, zonder al te veel oordeel of kritiek.
Acceptatie gaat hand in hand met het loslaten van controle. We hebben vaak de neiging om alles in ons leven te willen beheersen, van onze gedachten en emoties tot de gebeurtenissen om ons heen. Maar deze drang naar controle brengt meestal meer stress en angst dan rust en vrede. In plaats van te proberen om alles onder controle te houden, kunnen we beter accepteren dat er veel dingen zijn die we niet kunnen beïnvloeden.
Deze acceptatie heeft me geholpen om met meer rust en kalmte te leven. Ik ben niet langer in gevecht met de realiteit, maar probeer deze te omarmen, hoe moeilijk dat soms ook is. Het betekent ook dat ik minder veeleisend ben naar mezelf en naar anderen. Ik hoef niet alles perfect te doen en ik hoef anderen er niet toe te bewegen om aan mijn verwachtingen te voldoen. Dit besef geeft me de vrijheid om in het moment te leven en te waarderen wat ik heb, in plaats van te blijven verlangen naar wat zou kunnen zijn.
De rust die voortkomt uit acceptatie is niet passief, maar juist actief. Het is een keuze die ik elke dag opnieuw maak, een keuze om te leven met wat is, in plaats van te strijden tegen wat niet kan zijn. Ik richt me op wat ik wel kan veranderen en verbeteren en de rest laat ik los. Ik verspil mijn energie zo niet aan zaken die buiten mijn controle liggen, maar ik gebruik deze energie om mijn leven op een zinvolle manier vorm te geven.
Acceptatie betekent ook dat ik mezelf toesta om te falen, om fouten te maken en om te leren van deze ervaringen zonder mezelf daarvoor te veroordelen. Het betekent dat ik mezelf de ruimte geef om mens te zijn, om te groeien en te veranderen op mijn eigen tempo, zonder de druk van externe verwachtingen.
Deze rust in acceptatie is niet altijd gemakkelijk te bereiken, vooral niet in onze leefomgeving die ons voortdurend aanspoort om meer te doen, meer te zijn, en nooit stil te staan. Maar juist in het stilstaan, in het accepteren van wat is, is de diepste vrede te vinden. Een vrede die niet afhankelijk is van omstandigheden, maar die voortkomt uit een innerlijke aanvaarding van het leven in al zijn complexiteit en schoonheid.
Het leven zal nooit perfect zijn, en dat hoeft ook niet. De schoonheid van het leven ligt juist in zijn onvolmaaktheid, in de ups en downs, in de momenten van vreugde en van pijn. In acceptatie vind ik de vrijheid om echt te leven, om volledig aanwezig te zijn in elk moment en om te genieten van de eenvoud en de diepte van het leven.
