Levenskunst 2 | Reflecties op zelfbewustzijn
Wanneer ik over zelfbewustzijn nadenk, zie ik het graag als een spiegel waarin ik mijn innerlijke wereld weerspiegeld zie. Het is een spiegel die niet alleen mijn uiterlijke verschijning weerkaatst, maar dieper kijkt, voorbij de oppervlakte. Maar zoals elke spiegel is ook deze niet altijd helder. Hij is gevoelig voor de vervormingen van angst, trots en verlangen, waardoor het beeld dat ik van mezelf krijg vaak troebel en gefragmenteerd is.
Toch kan ik niet anders dan steeds weer in die spiegel kijken, gedreven door een verlangen om mezelf beter te begrijpen. Dit zelfbewustzijn, deze voortdurende reflectie, is geen eenvoudige taak. Het vraagt om eerlijkheid, om de bereidheid om te zien wat ik liever zou vermijden. Het is alsof ik een kamer betreed die vol is met vergeten herinneringen, verdrongen emoties en oude gewoontes. Ik ben niet altijd klaar voor wat ik daar aantref, maar ik weet dat het noodzakelijk is om stil te staan bij wat ik zie.
Er zijn momenten waarop ik met trots in de spiegel kijk en tevreden ben met wat ik zie. Het zijn de momenten waarop ik mijn waarden, mijn keuzes en mijn acties met elkaar innlijn zie. Maar er zijn ook momenten van confrontatie, waarin ik mijn eigen tekortkomingen en tegenstrijdigheden onder ogen moet zien. In die momenten voel ik hoe dun de lijn is tussen zelfbewustzijn en zelfkritiek.
Zelfbewustzijn is geen oefening in zelfafwijzing, maar een manier om in contact te komen met wie ik werkelijk ben, in al mijn facetten. Het is een proces van het langzaam afpellen van de lagen van mezelf, van het loslaten van de beelden die ik graag aan de wereld wil tonen, en van het erkennen van de diepere, vaak ongemakkelijke waarheden over mijn eigen aard.
In dit proces ontdek ik dat er geen vastomlijnde kern is die zichzelf in al zijn eenvoud laat zien. In plaats daarvan ben ik een mozaïek van ervaringen, gedachten en gevoelens die samenkomen en elkaar beïnvloeden. Soms botsen ze, soms vullen ze elkaar aan. Het is deze dynamiek die het (mijn) zelf zo ongrijpbaar maakt. En toch zo boeiend om te verkennen.
Zelfbewustzijn brengt me niet alleen dichter bij mezelf; het helpt me ook om beter te begrijpen hoe ik in relatie sta tot de wereld om me heen. Het leert me zien hoe mijn gedachten en emoties mijn interacties beïnvloeden, hoe mijn verlangens en angsten mijn keuzes sturen. Elke reflectie in de spiegel van de ziel geeft me een nieuw perspectief, niet alleen op mezelf, maar ook op anderen en op het leven zelf.
Het is verleidelijk om alleen naar de positieve aspecten van mezelf te kijken, om die delen van mijn persoonlijkheid te versterken die ik graag aan de wereld toon. Maar zelfbewustzijn vraagt om volledigheid, om het omarmen van zowel het licht als de schaduw in mezelf. Het is in de schaduwen dat ik de diepste inzichten vind, de lessen die mij helpen te groeien en te veranderen.
Als ik in de spiegel kijk, zie ik een mens die onderweg is, die voortdurend verandert en evolueert. Ik zie iemand die soms onzeker is en die soms fouten maakt. Maar ik zie ook iemand die leert en groeit. Zelfbewustzijn is een voortdurend proces van zelfontdekking dat mij telkens opnieuw uitnodigt om verder te kijken, dieper te graven en eerlijker te zijn tegen mezelf.
Er is een diepe vreugde te vinden in dit proces, een vreugde die voortkomt uit de acceptatie van mezelf zoals ik ben, met al mijn onvolkomenheden. In plaats van te streven naar een ideaalbeeld, kies ik ervoor om mezelf te zien als een stukje werk in uitvoering. Altijd groeiend, altijd lerend, altijd in beweging. Deze vreugde is niet oppervlakkig, maar komt voort uit een diepe rust die ik vind in het aanvaarden van mijn eigen menselijkheid.
Zelfbewustzijn is de spiegel die mij steeds opnieuw uitnodigt om mezelf te zien, niet alleen zoals ik zou willen zijn, maar zoals ik werkelijk ben. Het is de sleutel tot een dieper begrip van het leven en van mijn plaats daarin. En terwijl ik in die spiegel kijk, herinner ik mezelf eraan dat het niet de perfectie is die ik moet zoeken, maar de waarheid van mijn eigen bestaan.
