Hoop in onrustige tijden
Een stoïcijnse kerstboodschap
De winter brengt stilte, maar ook kou. De wereld om ons heen lijkt te wankelen, alsof we aan de rand staan van iets wat we liever niet onder ogen zien. De woorden van leiders klinken als waarschuwingen: oorlog, chaos, een bedreiging voor wat we zo vanzelfsprekend vonden.
Democratie, vrijheid, waarden die gebouwd werden op offers, maar nu opnieuw onder druk staan.
In tijden als deze lijkt hoop kwetsbaar. Maar juist in die fragiliteit ligt haar kracht. We kunnen niet beheersen wat buiten ons ligt. De stormen van politiek, de dreiging van geweld, de onzekerheid van morgen. Wat we wél kunnen beheersen, is hoe we kiezen om te leven. Hoe we kiezen om te blijven staan, om het vuur van deugd en rechtvaardigheid brandend te houden. Ook wanneer de wind fel opsteekt.
Kerst is een tijd van licht in het duister, een moment om stil te staan bij wat we werkelijk koesteren: verbondenheid, moed, liefde. De stoïcijn Marcus Aurelius zou zeggen: “Laat de goede daden die je kunt verrichten, niet klein lijken door hun eenvoud. Samen maken ze het leven groot.” Een boodschap die ons nu aangaat. We moeten niet streven naar grootsheid, maar we moeten standvastig zijn. We hoeven niet te reiken naar perfectie, maar we staan voor de keuze om telkens weer op te staan en het juiste te doen.
Dus terwijl de wereld haar adem inhoudt, kunnen wij een voorbeeld zijn van kalmte in de storm. Mogen we deze kerst herinneren dat hoop geen geschenk is, maar een bewuste keuze. En mogen we, terwijl we die keuze maken, de toekomst bouwen die we willen zien.
